هفته نامه «نماینده»؛ محمدجواد فتحی*/ به نظر می‌رسد ساختار نظام بودجه کشور ما ایراد اساسی و مبنایی دارد؛ یعنی هر سال یک چارچوبی را دولت در اختیار مجلس قرار می‌دهد با یک ارقام مشخص؛ مجلس نیز نهایت کاری که می‌کند این ارقام را بالا و پایین و نهایتاً تصویب می‌کند.
لازم است این چارچوب‌ها را بشکنیم، ما باید به‌عنوان فردی که مسئول معیشت یک خانواده است به موضوع نگاه کنیم. واقعاً من اگر ماهی ۵ میلیون تومان حقوق می‌گیرم با یک خانواده ۴ نفره، برای من خوراک و پوشاک و مسکن این خانواده و تحصیل فرزندانم باید اولویت داشته باشد یا هزینه کردن برای تجملاتی که مثلاً سفرهای غیرضروری یا مواردی مثل این؟
واضح است فردی که مسئول معیشت خانواده است سراغ هزینه تأمین مسکن، پوشاک، سلامت و آموزش خانواده می‌رود و آن هزینه‌های غیرضروری و آن هزینه‌های لوکس را مشروط بر این می‌گذارد که اگر چیزی اضافه آمد آنجا هزینه کند.
نگاهمان در قانون بودجه باید یک چنین نگاهی باشد که متأسفانه نیست؛ یعنی اولویت‌بندی نیازهای واقعی کشور را نداریم. خیلی از این سازمان‌ها، خیلی از این دستگاه‌ها که ما به آن‌ها بودجه اختصاص می‌دهیم هیچ بخشی از نیازهای مردم این کشور و مملکت را مدیریت نمی‌کنند، بهتر است که بگوییم نمایندگی نمی‌کنند.
سؤالی که باید از بودجه نویسان پرسید این است که چرا باید از جیب این ملت هزینه آن‌ها را بدهیم، واقعاً معنی ندارد آن مؤسسه‌ای که دارد فلان کار می‌کند که یک مؤسسه خصوصی هم آن کار را می‌تواند انجام بدهد، ما چرا از جیب بیت‌المال باید هزینه این را بدهیم!
قطعاً این‌ها منجر به فسادهایی در سطح جامعه می‌شود؛ که آن‌ها هم می‌تواند ریشه‌ها و عوامل ارتکاب جرایم و به‌نوعی ایجاد فساد در جامعه بشود. این موارد را نمایندگان باید پیدا کنند و خیلی قاطعانه جلوی‌شان بایستند تا به آن‌ها هزینه و بودجه‌ای ندهد.
میزان تخصیص بودجه نیز به‌گونه‌ای است که به قدرت چانه‌زنی یا دلیل‌تراشی مسئولین هر قسمت بستگی دارد. البته اگر ارقام بودجه صد در صد هم اختصاص یابد راه به جایی نمی‌برد؛ درواقع حتی اگر صد در صد هم تخصیص صورت گرفته باشد و جذب مناطق محروم شود، چون رقم غیرواقعی بوده و کمتر از نیاز واقعی آن مناطق است، اصلاً مشکلی را حل نمی‌کند. البته تخصیص بودجه بستگی به شرایط بیت‌المال دارد که چقدر درآمدها تحصیل شده و توانسته‌اند آن درآمدها را جذب کنند به همان نسبت بودجه را هم اختصاص می‌دهند.
درنهایت معتقدم با این قانون بودجه و این چارچوب‌ها آنچه مدفون و مظلوم است عدالت است. به نظر می‌رسد چارچوب‌ها باید به هم بریزد، ما آنجاهایی که احساس می‌کنیم این سازمان یا این تشکیلات یا این ردیف بودجه کمکی نمی‌کند یا به وضعیت مملکت و به وضعیت فقرا و به وضعیت مناطق محروم، به وضعیت آن جاهایی که باید برایشان هزینه بشود، حتماً باید ایستادگی بکنیم و آن‌ها را حذف کنیم.
دلیلی ندارد که ما با رودربایستی و اماواگر این تخصیص‌ها را مدام ادامه بدهیم. یک روزی یک مجلس شجاع و قاطعی و با تدبیری باید این چارچوب را در هم بشکند. هر کس به‌نوبه خودش باید سعی کند در برنامه ششم و در بودجه سالانه آن مواردی که به نظر می‌رسد در اولویت اول، جزء ضروریات نظام و جامعه، جزء واقعیت‌های معیشت مردم نیست ایستادگی نموده و حذف نماید.
*نماینده مردم تهران و عضو کمیسیون حقوقی
نظر شما